Nedavno smo imali priliku da čujemo jednu, zaista, iritantnu izjavu mitropolitia Joanikija - da je država dužna da obezbijedi pravo na vjersku nastavu u osnovnim i srednjim školama. Međutim, ne treba elaborirati zašto jedna sekularna država, u skladu sa Ustavom Crne Gore, uopšte nije, i nikad neće biti dužna da obezbijedi vjersku nastavnu u državnim institucijama.
Ipak, odgovor na ovaj kompleksan zahtjev, koji je od krucijalnog značaja za realizaciju prikrivenog projekta Crkve Srbije, potražićemo u crkvenim kanonima, sa kojim su, navodno, uvijek u skladu. A, da li su?!
Kanon 7. iz IV Vaseljenskog sabora glasi: „Koji su jednom stupili u klir ili monasi, odredismo da ne mogu stupiti ni u vojsku, ni u dostojanstvo svetovne službe. Koji se na ovo usude, i ne pokaju se, da se vrate na ono što su radi Boga ranije izabrali, neka budu anatemisani“.
Neka ovaj crkveni kanon mitropolitu Joanikiju posluži kao podsjećanje da je sveštenstvu strogo zabranjeno da se bave bilo kakvim svjetovnim poslovima. Pokušaj implementacije religijskog, odnosno svetosavskog djelovanja kroz državni obrazovni sistem, jasno krši pomenuti kanon. Umjesto da propovijedaju pravoslavlje, a ne svetosavlje utemeljeno na sintagmi - jedan narod, jedne religije u jednoj državi - u crkvenim objektima, bave se decenijama političkim aktivnostima, koje su otišle toliko daleko da sastavljaju vladu i da sveštena lica govore i na političkim skupovima, kao što je to, ne baš rijetko, radio mitropolit Amfilohije. U prvi plan podstiču velikosrpski nacionalizam, falsifikuju istoriju… i bave se ostalim mnogobrojnim projektima, koji zapravo nemaju dodirnih tačaka sa onim što izvorno pravoslavlje propovijeda.
Činjenica je da su negdje i naučili da je svetosavlje, za razliku od pravoslavlja - raskoš, i da trebamo analizirati koje svešteno lice ima: bolji vozni park, više stanova i imovine, za koje bi nadležne institucije i trebale provjeriti osnov tog sticanja. Kada se sjetimo šta je propovijedao i kakvim životom je živio patrijarh Pavle, da li se ovi 'bogovi u mantijama' stide pred Bogom, ako uopšte pojedini i vjeruju u Boga…
Onda je veoma lako razumjeti zašto krše i kanon 16. iz VII Vaseljenskog sabora, a glasi:
„Svaka raskošnost i nakit tela protivna je svešteničkome činu i staležu. Radi toga episkopi ili klirici, koji se kite sjajnim i raskošnim haljinama, imaju se popraviti; a ako ostanu uporni, neka se podvrgnu kazni. Tako isto i koji se mažu mirisavim mazima. A pošto je koren gorčine, koji visoko raste (Jev 12,15), to jest, jeres hulitelja Hrišćana okaljala sabornu Crkvu, i oni koji se toj jeresi pridružiše, ne samo što se gnušavaju naslikanih ikona, nego su odbacili i svaku pobožnost, mrzeći one koji sveto i blagočestivo žive, te se na njima ispunilo ono što je napisano: bogopoštovanje je mrzost grešniku (Sir 1,25) zato, koji se zateku da ismejavaju one, koji nose prosto i skromno odelo, imaju se ispraviti epitimijom. Pa i od najstarijih vremena svagda je svaki svešteni čovek zadovoljavao se prostim i skromnim odelom, jer „sve što se ne upotrebljuje radi potrebe, nego radi nakita, potpada prigovoru sujetnosti“, kao što veliki Vasilije kaže; niti su nosili odeće raznobojne iz svilenog tkanja, niti su na krajevima haljina prišivali primetke od različite boje, jer su čuli glas Božji, da: koji meke haljine nose, po carskim su dvorovima. „(Mt 11,8) (Trul 27; Gangr 12,21)
Iščitavanjem svih crkvenih kanona sa sedam Vaseljenskih sabora, dolazimo do poražavajuće činjenice da Crkva Srbije nije u skladu sa crkvenim kanonima, i da je kazna za mnoge i anatemisanje. Pogledajmo i „vrijednosti“ njihovog bratstva Tvrdoš i Stupovi, koji su vjerovatno i dobili blagoslov, kako to po protokolu crkvenom ide, prije nego što su izazvali nemire u dogovoru sa policijom za Dan državnosti.
Vjeronaukom u obrazovnom sistemu, pod ovom i ovakvom Crkvom Srbije, stvorili bi generacije i generacije budućih pokornih vjernika, koji bi, i prije nego što formiraju kritičko promišljenje, izgubili isto, slijepo vjerujući u sve ono što svetosavski bogovi u mantijama plasiraju, a služi isključivo njihovom interesu i interesu komšijske države. Crna Gora je bila, i mora biti, multinacionalno i multikonfesionalno društvo, a naš je zadatak da harambašenje Crkve Srbije postavimo u okviru ravnopravnog položaja sa ostalim vjerskim zajednicama i blagovremeno sankcionišemo svako buduće odstupanje, počev od crkve na Rumiji.
